ابو عبدالله، جعفر بن محمد الصادقمعروف بهجعفر صادق،امامششمشیعیانکه آن‌ها از وی با عنوانامام جعفر صادقیاد می‌کنند. وی فرزندمحمد باقروام‌فروهاست. او در۱۷ ربیع‌الاول۸۳هجری قمری (۷۰۲-۷۰۳میلادی[۱]) درمدینهبدنیا آمد. او توسطمنصور دوانیقی، خلیفه عباسی مسموم شد[نیازمند منبع]و در۲۵ شوال۱۴۸هجری قمری در سن ۶۵ سالگی درمدینهدرگذشت. او بیشترین سال عمر را در میان یازده امام اول شیعیان داشته‌است. محل دفن وی کنار قبر پدرش در قبرستانبقیعشهر مدینه‌است.[۲]
او در سن ۳۱ سالگی پس از درگذشت پدرش به امامت رسید. امامت او همزمان با سال‌های پایانی حکومتبنی امیهو سال‌های آغازین حکومتبنی عباسبود. به علت ضعف و عدم استقرار نظام سیاسی، وی فرصت بسیار مناسبی برای فعالیت فرهنگی و مذهبی به دست آورد. از سوی دیگر نیز عصر وی زمان جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون در جهان اسلام بود. زمینه فعالیت به گونه‌ای برای وی فراهم بود، که بیشترین احادیث شیعه در تمام زمینه‌ها از جعفر صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری خوانده میشود.[۳]فقه شیعه نیز عمدتاً بر روایات به‌جای مانده از او مبتنی‌ست، به همین جهت مکتب فقهی شیعیان دوازده امامی را مذهب جعفری نیز می‌نامند.[۴]
---------------------------------------------------
امام جعفر صادق-ع:
چهار چیز نشانه نفاق است:
سنگ دلی
اشک نریختن
اصرار بر گناه
و حرص بر دنیا.
---------------------------------------------------
امام صادق-ع:
مایه ی زینت ما باشید، نه مایه عیب ما
با مردم نیکو سخن بگویید و زبان خود را نگاه دارید
و آن را از حرف های بیهوده و سخنان زشت باز دارید.
